Czterech alumnów formujących się w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym przyjęło w sobotę 7 grudnia posługę akolity. Uroczystej liturgii sprawowanej w seminaryjnej kaplicy przewodniczył abp Adrian Galbas.

Zaznaczając, że jest to jedna z jego ostatnich wizyt w śląskim seminarium abp Galbas wyraził wdzięczność za formacyjną pracę przełożonych. Rektorowi seminarium dziękował za to, „że nie robi z seminarium przedszkola, zakładu opieki, czy więzienia”, a także za to, że “nie nadużywa kategorii domu”. Zespołowi formatorów życzył, by “grał do tej samej bramki”. – Ludwik XIV mógł powiedzieć: „Państwo to ja”. Rektor Seminarium nie może powiedzieć; „Seminarium to ja”, podobnie jak nie może tak powiedzieć biskup w odniesieniu do diecezji. Nikt w Kościele nie jest „Królem Słońcem”, wokół którego wszystko ma się kręcić i wobec blasku którego wszystko ma zblednąć. Słońce jest jedno: jest nim Chrystus Pan. Zawsze więc kręćmy się wokół Niego, nigdy wokół siebie – mówił.

Administrator archidiecezji katowickiej zwracając się do kleryków przyjmujących posługę akolitatu zauważył, że ten moment jest istotnym krokiem w seminaryjnej formacji i rozeznawaniu kapłańskiego powołania. Wyjaśnił znaczenie posługi wskazując, że nie obejmuje one jedynie nowych funkcji liturgicznych, jak puryfikacja naczyń czy rozdawanie komunii, ale cały styl życia. – Najważniejsze jest to, by akolita utożsamił się z Chrystusem, który karmi Lud Boży na pustkowiu chlebem z ziemi i zaraz potem powie, że ważniejszy jest Chleb z nieba, który On sam nie tylko daje, ale którym On jest – zaznaczył.

Odwołując się do liturgii słowa kaznodzieja zachęcał do aktywnego włączenia się w dzieło ewangelizacji. – Nie stójcie i nie siedźcie. Nie czekajcie, aż ludzie przyjdą. Chrześcijaństwo zasiedziałe, kanapowe, jak mówi papież Franciszek, jest nieporozumieniem. Nie papucie, a sandały mają być waszym codziennym obuwiem. Nie kanapa i nie podusia z pączusiem, ale droga, czasem wygodna, czasem wertepowata ma być waszą codziennością – apelował. Wskazał też na ewangelizacyjny wymiar liturgii. – Sposób sprawowania liturgii jest ewangelizacją. Nie chodzi o teatralność, przeciwnie: o naturalność. O to, by pełne szacunku gesty wobec Eucharystii, były znakiem naszej wiary i pełnej czci postawy wobec samego Chrystusa – mówił.

Prosił, by nowo ustanowieni akolici rozdając komunię św. czynili to w sposób umożliwiający wiernym kontemplowanie tajemnicy Eucharystii. – To moment bardzo osobisty. Niech przyjmujący komunię świętą, zobaczy Ciało Pana jakby tylko dla siebie, niech pozwoli, by Pan dostrzegł ją lub jego, jak dostrzegł kiedyś Zacheusza schowanego w liściach sykomory, jak dostrzegł Mateusza w komorze celnej, czy Natanaela, w tajemniczym momencie jego życia, na długo zanim ten pojawił się pod drzewem figowym 

Cytował list św. Jana Pawła II z 1980 roku, poświęcony Eucharystii: “Z dobrze pojętego kultu eucharystycznego rodzi się cały sakramentalny styl życia chrześcijanina(…). Bóg bowiem dosięga człowieka nie tylko poprzez wydarzenia i poprzez swoją łaskę wewnętrzną, ale jeszcze z większą mocą i pełnią działa w nim poprzez sakramenty. One nadają jego życiu styl sakramentalny”. Podkreślił, że każda Msza św. powinna mieć wpływ na tego, który ją sprawuje.

Więcej: katowice.gosc.pl