Uroczystościom pogrzebowym w kościele pw. Matki Bożej Królowej Meksyku w podwarszawskich Laskach przewodniczył metropolita katowicki, abp Wiktor Skworc. Wybitny polski ekumenista został pochowany na cmentarzu Zakładu dla Ociemniałych w Laskach.
Homilię podczas Mszy świętej wygłosił ks. dr hab. Jacek Kempa, dziekan Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Nawiązując do czasu adwentu - oczekiwania, obietnicy i wskazywania na cel - zauważył, że śp. ks. Alfons Skowronek działał, by przybliżać cel drogi. "Znam go jako teologa, wyrazistego, dającego do myślenia, nieznoszącego marazmu myśli i braku natchnień w przestrzeni wiary. Wielu z Was zna go osobiście, uczestniczy w tej modlitwie, nosząc w sobie głębokie, żywe wspomnienia spotkań z nim" - mówił kaznodzieja.
- Zmarły Ksiądz Profesor już od początku swojej formacji do kapłaństwa ujawniał, że służba księdza wiąże z pogłębioną intelektualnie refleksją nad wiarą Kościoła. Stąd jego droga dalszych akademickich studiów: doktorat na KUL w 1964, habilitacja w Muenster w 1970, potem długoletnia praca naukowa i dydaktyczna. Pozostawił wiele publikacji, wyuczył wielu studentów. Z łatwością dostrzegamy kluczowe punkty jego zainteresowania teologicznego: ekumenizm, sakramentologia, eklezjologia. Nade wszystko jego teologia czerpie inspiracje z nauki Soboru Watykańskiego II. Czytelnik jego prac może odczuć, że ma do czynienia ze świadkiem epokowych debat i postanowień soborowych, z człowiekiem, który spotykał się i współpracował z teologicznymi doradcami ojców soborowych. Jego teksty brylują klarownością i ostrością widzenia problemów teologicznych, widać też w nich krytyczny namysł nad różnymi praktycznymi problemami Kościoła, w diagnozach podbudowany teologiczną analizą - zarysowywał naukowe zainteresowania Zmarłego ks. Kempa.
Zwrócił uwagę przede wszystkim na ekumeniczne zaangażowanie ks. Skowronka, nazywając go "zwolennikiem i współtwórcą teologicznego dialogu ekumenicznego w Polsce". "Z tego rysu jego osoby, który nie jest tylko postawą intelektualną, biegnie prosta droga do duchowej głębi wiary. Najpierw prowadzi ona do spotkania z drugim człowiekiem. Do spotkania, które nie zatrzymuje się na zewnętrznych miarach, na narzuconych ograniczeniach. Do spotkania, w którym górę bierze wzajemne słuchanie i chęć coraz lepszego porozumienia. Dalej, ekumeniczna wrażliwość wymaga otwartości na prawdę o Bogu, który jest Tajemnicą, rzeczywistością 'zawsze większą' – od naszych ubogich zdolności do rozumienia. Taka postawa duchowa zawsze pozwala Bogu być Bogiem i chroni przed upadaniem na kolana przed Jego obrazem wytworzonym na miarę własnych wyobrażeń albo chwilowych potrzeb; chroni przed Bogiem nazbyt „swojskim”, który łatwo staje się nieprzyjacielem Boga 'innych'. Pamięć o tym, że Bóg jest 'semper maior', umożliwia wejście na drogę ekumenizmu. Otwiera na to, że własna tradycja wiary – choć zanurzona w prawdzie objawionego Boga – prawdy nie wyczerpuje. Dlatego warto słuchać i poszukiwać głębszego porozumienia w braterskim spotkaniu uczniów Jezusa" - mówił kaznodzieja.
– Dzisiaj go żegnamy: księdza, teologa, z życiowej pasji ekumenistę, przyjaciela. Po ludzku żegnając oddajemy go w ręce Tego, na którego czekał on, jak i czekamy my wszyscy. Dokończył adwentu życia. To wymowny symbol: na wieńcu zapłonęły wszystkie cztery świece – powiedział ks. Kempa, dodając na koniec: "liturgia pogrzebowa w wielu miejscach przywołuje słowa nadziei o życiu wiecznym, w którym nie ma narzekania ani bólu, ale pokój i radość. Powinniśmy dziś dopowiedzieć w tej pociesze takie słowa: odszedł do domu, w którym nie ma podziałów między dziećmi Boga. Na ekumenicznej drodze dociera do celu. Natrudził się na niej, wskazywał na cząstkowe cele. Z pewnością był zapatrzony w cel ostateczny. Wierzymy, że dziś go osiągnął, przyjmując go jako dar".